Nicaragua en Samara

Dag poppekontjes,
Even een update. Toen ik nog in Nederland was en de ambassade belde met de vraag hoe ik dat na 90 dagen met mijn visum moest regelen, zei een of ander stom wicht dat ik dat wel ergens kon kopen in San Jose. Niet dus. Gelukkig hoorde ik dat ruim 2(!) dagen van te voren en moest ik halsoverkop een reisje het land uit plannen. Een Amerikaanse jongen uit mijn klas wilde wel mee dus zijn we vrijdagochtend om 4 uur vertrokken naar Nicaragua. De busreis duurde in totaal een uur of 9, inclusief 2,5 uur wachten bij de grens. maar we hadden in elk geval airco. De reis ging naar San Juan del Sur, een plaatsje aan de kust, heel gezellig en echt Nicaraguaans. We sliepen in een leuk hostelletje vlakbij het strand. We hebben 2 strandjes bezocht. Het is daar toch nog wel heel anders dan Costa Rica, een stuk armer (daardoor wel goedkoper) en ouderwetser, ze rijden er nog veel op paarden en met koetsen rond. De mensen zijn ook veel onvriendelijker maar het eten is min of meer hetzelfde. We hebben ons prima vermaakt met eten, drinken, stranden, rondlopen, uitzichtpunten opklauteren, liften regelen, kayakken (natuurlijk omgeslagen dus ik slipper kwijt, Geoffrey enkelbanden verrekt tijdens zoeken naar mijn slipper, oeps) en zwemmen. Maandag gingen we naar Samara. Om 5 uur ´s ochtends ging de eerste bus naar Rivas, verder landinwaarts, en van daaruit hadden we bedacht een rechtstreekse bus naar Samara te nemen. We hadden niet zo heel fantastisch geinformeerd of er wel een ging dus stonden we daar in alle vroegte in Rivas, alles nog dicht en geen bus te vinden. Toen kwam er een taxifiets naar ons toe die ons de hele stad door heeft gefietst opweg naar een busstation. Het was zo´n idioot gezicht dat ik er ontzettend de slappe lach van kreeg. Daar bleek dat de eerstvolgende bus over 5 uur ging naar de grens, dan maar een taxi voor 5 dollar, een uur rijden! Bij de grens weer fijn 2 uur wachten en toen in de volgende bus, weer een stukje opgeschoten. Daar weer wachten en uiteindelijk de volgende taxi genomen. Vanaf Nicoya een andere bus naar weer een stukje verderop en uiteindelijk na daar weer 1 uur gewacht te hebben toch echt de bus naar Samara. Maar liefst 10 uur onderweg geweest in 40 graden zonder airco maar ach, we beginnen er al redelijk aan te wennen.
De week Samara was weer heerlijk. Het was een stuk toeristischer dan in november maar wel erg gezellig. We hebben natuurlijk weer paardgereden, dwars tussen alle mensen door op het strand en gebarbequed, vuren gemaakt op het strand, uitgegaan, gestrand enz. We hadden daar ook een hondje. Aangezien iedereen het heel grappig vond als ik tegen Janna gedag zei met ¨doeidoei¨, heette het hondje Doeidoei. Hij at steeds met ons mee en bracht ons elke avond netjes thuis. Af en toe bleef hij slapen. Wees niet bang mam, hij sliep niet bij mij in bed en volgens mij had hij geen vlooien, niet veel athans, alleen hier en daar wat schurft ;-).
En nu zijn mijn zussie en Wim er! Ze kwamen een dag later aan omdat het vliegtuig technische mankementen had maar dat mocht de pret niet drukken. We zijn al lekker aan de zwier geweest de eerste avond, tot ze om een uur of half 5 en na 16 uur gevlogen te hebben toch echt graag naar bed wilden, kinderachtig stel! Heb ze de volgende dag even de stad laten zien en school en thuis. Ze zijn nu zelf aan het reizen en aan het eind van de rit gaan we gedrieen 5 dagen naar Manuel Antonio.
Ik woon inmiddels ook alweer een tijdje in een nieuwe familie, ontzettend aardig en weer helemaal naar mijn zin, wordt weer als vanouds verwend met lekker eten. Tot volgende keer!