Opa en Olief en Andre

Lieve allemaal,
Ik heb weer met plezier jullie leuke reacties gelezen, dankjulliewel!

Deze keer heb ik niet alleen maar leuke dingen te vertellen maar ook een treurig bericht. Mijn opa is ruim twee weken geleden overleden. Ik heb in goed overleg met mijn ouders besloten dat ik hier zou blijven. Als ik terugben gaan we een mooie herdenkingsdag houden. Gelukkig is opa zijn (niet alleen) laatste weken fantastisch verzorgd door papa, mama, Maart en de mensen van het hospice waar hij lag. Hij is vredig ingeslapen in het bijzijn van mijn ouders en Doede en is in Dieren gecremeerd. We zullen hem natuurlijk heel erg missen.

Naast dit nare bericht is er ook weer veel leuks te vertellen. Olivia en Andre hebben me namelijk verblijd met een bezoek. Ze kwamen 26 februari aan in San Jose waarna ze de volgende dag meteen 5 uur in de bus moesten zitten om naar Samara te gaan, waar ik was. Zo leuk om ze uit de bus te zien stappen! Ik zag eerst Andre met twee tassen maar uiteindelijk bleek dat Olief ook nog aan een tas vastzat ;-) We hebben lekker op het strand gelegen, gezwommen, bijgeouwehoerd, gegeten, beetje gedronken, paardgereden, gepingpongd, een poging gedaan tot surfen enz. Vooral tijdens het paardrijden heb ik erg gelachen om ons Dreke. Held die je bent! Andre had nog nooit op een paard gezeten maar stapte (onder lichte dwang van Olief en mij) toch vol goede moed op een voor hem veel te klein paardje. Na wat aanwijzingen van Olief en wat gelach van mij kon de rit beginnen. We zijn de bossen ingegaan wat prima ging. Tot we op het strand kwamen en de paardjes iets sneller voortstapten dan in de bergen. Olief was natuurlijk al ver vooruit maar Andre en ik hobbelden gezellig naast elkaar voort. Op een gegeven moment gingen we over in galop en ik zag Andre naast mij ernstige moeite doen om te blijven zitten, hij stuiterde minstens 30 centimeter uit het zadel bij elke stap en moest tegelijkertijd verschrikkelijk lachen, ik viel ondertussen ook bijna van het paard omdat ik het eveneens uitschaterde. Het stoerste eraan was nog wel dat Andre zo galant was mijn rode bloemetjestas te dragen! maar uiteindelijk zijn we zonder kleerscheuren weer bij het beginpunt aangekomen en zijn we de tweede week zelfs nog eens gegaan.

In het weekend hebben we een auto gehuurd om naar Monteverde te rijden. De wegen waren bijzonder slecht, echt alleen maar stenen en zand. Maar ook daar zijn we zonder noemenswaardige ongelukken (paar keer hoofd gestoten aan het plafond bij erg diepe kuilen, of oke, omdat ik misschien hier en daar en fikse hobbel over het hoofd zag) goed aangekomen. in Monteverde hebben we lekker gegeten en sliepen we in een knus hotelletje. We hebben een wandeling gemaakt over hangbruggen door het tropisch regenwoud, een nachtwandeling om dieren te spotten (gewapend met zaklamp, fototoestel en speurogen), we zijn naar een kikkerhuis geweest en een insectenhuis en hebben een spectaculaire canopytour gedaan. Er waren kabels van 750 meter lang en 150 meter boven de grond. Als klap op de vuurpijl werden we vanaf een plateau van 60 meter aan een touw naar beneden laten zakken en was er een heuse Tarzanswing. Dat wil zeggen dat we (ik althans) met bibberbenen op een plateau stonden om vervolgens een zet te krijgen en heel hoog boven de bomen heen en weer te schommelen. Alles staat op film, Andre was zo verstandig zijn camera mee te nemen, dus de liefhebbers krijgen die nog wel te zien. Zondag zijn we weer terug gegaan naar Samara. Daar hebben we weer lekker genoten van het strand, onze stamkroeg en ons favoriete restaurant. Donderdag zijn we met de bus naar Heredia gegaan waar ik mijn huis, school en stad kon showen. ´s Avonds zijn we nog gezellig uit eten geweest in een typisch Costaricaans restaurant en hebben we nog een biertje gedronken. Toen was het de volgende dag helaas alweer tijd om mijn kameraden uit te zwaaien. Olief en Dre, heel erg bedankt voor jullie komst, het was super!